ΠΙΜΠ.

Γεια σας μωρά,

Έτυχεν σας ποτέ να οδηγάτε μέσα στην κίνηση τζαι το ράδιο να παίξει ένα αγαπημένο σας τραγούδι; Ένα τραγούδι που σας φκάλλει πάρα πολλά έντονα την επιθυμία να αρκέψετε να τραγουδάτε, επειδή εν τόσο old school που θυμάστε ΟΥΛΛΑ τα λόγια, τζαι θέλετε να το αποδείξετε στον εαυτό σας. Αν όι, έννοια σου, καλό καλοκαίρι!

Αν ναι: τζαι μένα. Συνέχεια, πάντα και παντού, σε σημείο που καταντά πρόβλημα. Είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να κάμει τα πάντα για την πλάκα, αλλά κωλώνω πολλά εύκολα. Σαν σήμερα η ώρα 8:20, την ώρα που επροσπαθούσα να πάω πανεπιστήμιο εμπήκε το ‘PIMP’ του 50cent. ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΟ, όι απλώς παλιό. Αλλά εμένα να με πιάνει ένα κατιτίς. Να μπαίνει ο ραππάς μέσα μου, να θέλω να τραγουδήσω τζαι να κάμω τζαι λλίο τα σhερούθκια μου ‘γιο-γιο!’ φάση. Αλλά πού να έβρεις το privacy για έτσι καταστάσεις; Πώς να τα φκάλεις που μέσα σου χωρίς να σε φκάλουν ‘η πελλή με το Jeep’; Αρκείσαι στο να σούζεις λλίο τα ποδαράκια σου, να ξιπατάς τα στόπερ με ρυθμό, για να αναπαραστήσεις πιο διακριτικά το ‘pimp’ αυτοκίνητο του 50c.

Το τραγούδι όμως παραμένει πρόβλημα. Ήθελα πάρα πολλά να πω το ‘I don’t know what you heard about me’ σουφρώνωντας τα χείλη. Η κυρία δίπλα μου στο Βόλβο όμως εν με βοηθούσε. Έβλεπεν με με τζίνο το ύφος το: «Ξέρω το πως θέλεις να μεν σε θωρώ. Αλλά έντζαιν ότι θέλεις». Μπορεί να μεν με έβλεπε με ΤΖΙΝΟ το ύφος ακριβώς, αλλά στην κατάσταση που ήμουν ούλλα τζαι ούλλοι ήταν εναντίον μου!

Στόμα ραμμένο, να φκαίνουν μόνο ήχοι ‘χμμ χμμ χμμ’. Αλλά έννεν αρκετό. Εγώ ήθελα να πω τα λόγια, τουλάχιστον μια φορά πριν να τελειώσει το τραγούδι. Τζίντην ώρα ήρτε μου, και όσοι αντιμετωπίζετε το πρόβλημα ντροπαλότητας που αντιμετωπίζω εγώ, δώστε βάση.

Μπορεί να σας ακουστεί γελοίο, μάλλον εννα φάω τζαι πολλύν περιπαίξιμο, αλλά θεωρώ το σημαντικό να ενημερώσω εσάς που συμπάσχετε. Πιάνω το κινητό μου, βάλλω το στο αφτί μου, τζαι ξεκινώ να τραγουδώ τους τελευταίους πλέον στοίχους του αρχαίου τραγουδιού, χωρίς να γίνω αντιληπτή που την Βόλβο, ούτε και που κανέναν άλλον.

Εχτός τον αστυνομικό που με σταμάτησε επειδή «εμίλουν στο κινητό μου».

«Μάδερ φάκκιν ππι άι εμ ππι.»

Τα ρεζιλίκκια της φίλης σας

Εν το πιστεύκω ότι εννα κάτσω να περιγράψω το ρεζίλι μου. Αλλά που την άλλη υποσχέθηκα το υπό την επήρρεια αλκοολούχων ποτών στο προηγούμενο μπλογκ, τζαι είμαι άνθρωπος που κρατά το λόγο του (μη χέσω). Κάπου δαμέ σταματώ τον άκρως ανούσιο πρόλογο και προχωρώ στο σημείο που περιμένατε όλοι. (οι 2-3 που με διαβάζετε.) Το ρεζιλίκκι. (μαλάκες μόνο η ατυχία του άλλου σας κάμνει χάππι.)

Σκηνικό: σπίτι της Νίκκης

Πρωταγωνιστές: Νίκκη, φιλενάδα – Ξένια, μητέρα Νίκκης – κυρία Τούλα.

Κομπάρσοι: 17χρονος ανιψιός Ξένιας (ο οποίος εν κολλά σε τούντο σημείο επειδή την όλη ώρα ήταν στο διπλανό δωμάτιο)

Ετοιμάζεται η Νίκκη για ακόμα μια τέλεια νύχτα στο Σκαραβαίο, Σάββατο νύχτα, κλασσικό ροκ, πόμπα φάση. Την ώρα που φορεί το φορεματάκι της, ξεκινά η συζήτηση των εσσωρούχων, επειδή όπως φαίνεται το να φαίνονται τα άσπρα straps του άσπρου σουτιέν σου (εν το πιστεύκω τούντο πράμα που γράφω ΘΕΕ ΜΟΥ) έννεν καθόλου ελκυστικό. Μάλιστα. Τα νεύρα μου εντζαι αντέχουν τζαι πολλά, στην πολλή την ώρα φωνάζω: ‘Ουυυ καλά εν θα βάλω καθόλου καλώ!’. Η Ξένια και η κ.Τούλα, όταν τους είπα ότι εν είχα το μαύρο μου, επείσαν με να βάλω ένα φούξια, ‘να σπάσει τζαι η μονοτονία του γκρίζου φορέματος’. Στα πολλά πολλά εφόρισα το, έκρυψα, τζαι ξεκινούμε που σπίτι μου, η Ξένια μπροστά με τον ανιψιό της, και γώ πίσω να την ακολουθώ.

Έπρεπε να πάρουμε τον μιτσή στα κλαπς. Όπως πάντα Ξένια μπροστά, Νίκκη πίσω. Σταματούμε έξω που το Nuovo, πρών Bling, πρώην Traffic, πρώην ενιξέρω ούτε γω, η Ξένια με τα 4 της, εγώ με τα 4 μου. Κατεβαίνει ο μιτσής, κάμνω του γεια με ενθουσιασμό, κάμνει μου γεια με δισταγμό.

Κύριε ελέεισον, λαλώ που μέσα μου.

Τέσπα!!!

Κατά τη διάρκεια της στάσης έξω που το Nuovo, ακούαμε σφυρκές, ‘ωωωω!’ και πολλά άλλα από αρσενικού φύλου ανθρώπους. Εγώ μέσα στο αυτοκινητούι μου, σωπούα μου, κυρία. Σημασία στους άλλους, ΚΑΜΙΑ. Κάμνω τζαι ένα hair flip να το παίξω και «γκράντε χωρκάτισσα που σας γράφω» φάση, και συνεχίζουμε. Περνούμε που το Brown’s, το ίδιο καρκασhαλλίκκι. «Ρε γαμώτο μα ομορφίσαμε έτσι απότομα;», σκέφτομαι. Και το γράψιμο που την Νίκκη ακάθεχτο.

Ώσπου τζαι φτάνουμε σε φώτα. Ο σαματάς να συνεχίζεται. Έπιασεν με ένα κόμπλεξ εμένα, κλείω τη θέρμανση, ανοίγω λίγο το παράθυρο μου να κάμω τσιγάρο, να έχω τέσπα κάτι να κάμνω για να μου φύει το άγχος. Αυτοκίνητα να μου κάμνουν τα ψηλά τους, εγώ να σκέφτομαι τι στα κρεμμά έχω!

Ξαφνικά, έτσι όπως άννοιξα τζαι το παράθυρο μου, διά μου μια περίεργη κρυάδα, κυρίως στην περιοχή του στήθους.

….

Κάμνω κάτω. Θωρό το στράπλες το φόρεμα γυρώ που την μέση μου, και εκτεθημένο το ροζ σουτιέν.

…Σταματάτε να γελάτε. Στα-…. Σταματάτε είπα.

Ναι, ναι ‘ρεζίιιιιλι’, ναι ‘ΟΙ ΡΕ ΠΕΛΛΕ!!!’, ναι ‘νάαααμπου λαλείιιις’.

Ναι. Ξέρω το. Άτε, τι να κάμουμε.

Υπάρχουν και χειρότερα.

Σκέφτου να μεν έβαλλα σουτιέ.