Εν τζαι μπορώ να μεν τα κάμω σκατά! Εν τζαι μπορώ μια μέρα να με δείξω το νου μου. Το σύνδρομο του ‘αννοίω το στόμα μου τζαι μετά αντιλαμβάνομαι τί είπα’ έχω το που μιτσιά, τζαι εν λαλώ να το κόψω.
Δουλειά μου εγώ, έβλεπα τις ταυτότητες των μικρών που ισχυρίζονταν ότι ήταν 18+. Ε, εν λογικό ότι, που τη στιγμή που είμαι ο πρώτος άνθρωπος που αντικρύζει κάποιος μπαίνοντας του Σκαραβαίου, εννα πω το ‘καλησπέρα’, εννα μιλήσω με τον κόσμο, εννα κάμω τέλος πάντων έναν άλφα πασhαμά. Προχτές όμως είδα έναν παλιό μου φίλο. Τζαι εκόμπλαρα. Μεν φανταστείτε κόμπλεξ τρομακτικό, απλώς εν ήξερα αν έπρεπε να του μιλήσω, έσhει τζαι 3-4 χρόνια να με δει, τζαι ο ίδιος είσhεν αλλάξει πολλά. Στο σχολείο ήταν πιο γεμάτος, πιο θηρείο. Πρέπει να έχασεν το δεκάκιλο του ασπούμε. Εννα με καταλάβει; Εν θα με καταλάβει; Εννα πρέπει να κάτσω να του εξηγώ; Ε, στα πολλά πολλά μιλώ του.
– Ωωω! Αρχηγέ!
– Ωπ! Νίκκ! Τί κάμνουμε;
(δαμέ εν το ματς μουτς που ακολουθεί, κκλάσσικκ!)
– Καλά! Μα έμεινες ο μισός!
– Ε ναι, κάτι κάμνουμε!
(τζαι δαμέ εν η ατάκα)
– Τί εννοείς κάτι κάμνουμε;! Πέρκι να έχασες 800κιλά!
….
Το κοπελλούι είπεν μου απλώς ‘ε κανεί ρε!’, τζαι εμπήκε μέσα.
Εγώ εσκέφτουμουν το συνέχεια μετά. Είμαι ηλίθια, ή είμαι ηλίθια; Έκαμα μαλακία, ή έκαμα μαλακία;
Το μαυρογέριμο μου εντζαι μπορώ να το κλείσω μια φορά. Τζαμέ, επιμένω, τις ματσουτζιές δόξασοι ο Θεός, φτυχώ τες.
Τζαι μετά να προσπαθώ να συγκρατώ τον εαυτό μου να μεν ξανακάμει μαλακία. Ε στην πολλήν την πίεση να μεν κάμεις κάτι, κάμνεις το.
Έρκετε μια κορούα που κάτι μου έλεε. Θυμούμαι ότι στο δημοτικό εχορεύκαμε μαζί, τζαι ήμασταν στην κόντρα πια εχόρευκε καλύτερα. Βλέπει με, βλέπω την. Χαμογελά, χαμογελώ της. Ε, εννα συνεχιστεί η κόντρα; Εννα σηκωστώ, εννα τη φιλήσω, να της μιλήσω, τζαι μετά να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά. Άντα τζαι σηκώνωμαι, μωρά, έρεσσα την τζαι 2 κεφάλια. Εκόμπλαρα πάλε. Τζαι η συζήτηση.
– (Κόρη) μου!
– Νίκκη μου, χρόνια τζαι ζαμάνια.
(ματς μουτς)
– Όντως! Είσαι καλά;
– Πολλά όμορφα! Εσύ;
– Καλά καλά! Παναγία μου άλλαξες πολλά, εμάυρισες πππποουυυ!
(θεϊκή ατάκα)
– Χα-χα, ε ναι! Μα τί γίνεται, επέρνας με 4 δάχτυλα εσύ, εκόντυνες;
….
Εν έχω υπόθεση. Αλήθκεια όμως.
Δηλαδή ο νους μου ώρες ώρες σταματά να γυρίζει. Τζαι να πεις έπινα; Ήμουν με το νερό.
Τζαι σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είδα τζαι μια φίλη της φίλης μου που έσhει να την δω που τα Χριστούγεννα. Εν εθυμούμουν το όνομα της, τζαι είπα να παίξω πελλό στην περίπτωση της, αν μου μιλήσει εμίλησεν μου!
Τζαι έκαμεν το.
– Νικούδιν, επιάσαμε δουλεία Σκαραβαίο;
Τέλεια. Χρησιμοποιούμε την κάλυψη τωρά.
– Ω, αγάπη μου. (ματς μουτς) Ναι ρε μωρό.
– Ε τι γίνεται ρε μωρό; Είσαι θάλασσα ούλλη μέρα; Έγινες κατάμαυρη!
– Ε κανεί ρε! Πάντα έτσι είμαι! Εσύ πού επίες;
– Τί εννοείς που επία; Αγγλία!
(ατάκα.)
– Εννοώ που επίες, έμεινες η μισή!
…
Νομίζω εννα το ράψω τζαι κανεί.
nikkisopinion 